Όταν τον περασμένο Σεπτέμβρη ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο, υπολόγιζα πως μέχρι τώρα θα είχα ολοκληρώσει την αναδρομή στην ιστορία του τμήματος κιθάρας της Πεύκης. Κάτι όμως οι αυξημένες υποχρεώσεις, κάτι η τρέχουσα “επικαιρότητα”, τελικά υπολόγιζα χωρίς… τον ξενοδόχο! Έτσι, δεν σας έχω μιλήσει ως τώρα για τις δύο υπέροχες υπαίθριες μαθητικές συναυλίες που κάναμε το 2007 και ’08 στην πλατεία του Ηλιακού Χωριού (πού θα πάει, κάποια στιγμή θα φτάσω και σ’ αυτές…). Για λόγους που δεν είναι της ώρας να εξηγήσουμε, οι πετυχημένες αυτές βραδιές δεν πραγματοποιήθηκαν τα δύο επόμενα χρόνια, που ήταν και τα πρώτα της ένταξής μας στο Δημοτικό Ωδείο. Υπήρξαν κάποιες “εναλλακτικές” παρουσιάσεις, αλλά σε άλλους χώρους και “ιδιωτικά”. Θα αναφερθούμε και σ’ αυτές στο μέλλον (είπα εγώ «άμεσο»;).
Φέτος, μετά από μια κουβέντα που έκανα με το δήμαρχο (του ενιαίου πια Δήμου) Λυκόβρυσης-Πεύκης, αποφασίστηκε να επαναληφθούν, υπό την “αιγίδα” του νέου Νομικού Προσώπου «Περιβάλλον-Αθλητισμός-Πολιτισμός». Όταν μάλιστα το ανακοίνωσα στους μαθητές μου, οι παλιότεροι (που είχαν συμμετάσχει το ’07 και το ’08), αλλά και αρκετοί νεώτεροι (που είχαν ακούσει πολλά για τότε) “πέταξαν τη σκούφια τους”!
![]()
Η πλατεία γέμισε: και στις καρέκλες που τοποθέτησε ο αγαπητός Χριστόφορος (εργάτης του Δήμου), αλλά και στο καφενείο και το σουβλατζίδικο, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που προτίμησαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση με συνοδεία μεζέ και ποτού. Κάποια στιγμή υπήρχαν και αρκετοί όρθιοι. Όπως και παιδιά που έπαιζαν γύρω-γύρω.
![]()
Σίγουρα ένας υπαίθριος χώρος έχει και τα “προβλήματά” του. Η “κιθαρούλα” μας όμως είναι κατ’ αρχήν “παρεΐστικο” όργανο! Έτσι, όπως και στην πράξη έχει αποδειχθεί, όλοι μας τελικά προτιμάμε αυτή την παρεΐστικη ατμόσφαιρα από την “αυστηρότητα” ενός καθ’ αυτό συναυλιακού χώρου. Ο θεατής που μας απολαμβάνει πίνοντας τη μπύρα του, μάλλον περνάει καλύτερα από αυτόν που, καθισμένος ακίνητος στο κάθισμα του θεάτρου, αδημονεί για την ώρα του διαλλείματος. Κι ας υπάρχει και κάποια φασαρία: είναι αναπόφευκτη. Οι ηχολήπτες μας όμως, Γιώργος και Γιώργος, φρόντισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε ο ήχος να φτάνει στους ακροατές τουλάχιστον ικανοποιητικός (εξαιρετικός, κατ’ εμέ).
![]()
![]()
Δύο “πρωτοτυπίες” σε σχέση με προηγούμενες χρονιές είχε η βραδιά αυτή:
Η πρώτη ήταν η παρουσίαση του προγράμματος. Αντί να την κάνω ο ίδιος, όπως συνήθιζα τόσα χρόνια, προτίμησα την πολύ πιο δροσερή λύση της μαθήτριάς μου Χριστίνας Σιδέρη. Ιδέα που ξεκίνησε από τη συμμετοχή της στον Κεμάλ, που έπαιξαν η Κωνσταντίνα με τη Λία, για την απαγγελία του εισαγωγικού κειμένου και της «Καληνύχτας» του.
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
“Εκτός προγράμματος”, η Μαρία Κουρτογιάννη και πάλι. Αυτή τη φορά τραγούδησε: το Historia de un amor του Carlos Almaran. Θεσπέσια…
![]()
Μιας κι είχαμε το Θέμο, με… μιάμιση πρόβα στο sound check (σιγά μην είχε ανάγκη από παραπάνω!), τον βάλαμε να παίξει μπάσο και στα 2 τραγούδια που παρουσιάσαμε με το μελωδικότατο φωνητικό τρίο από τη Νεανική Χορωδία Πεύκης.
![]()
![]()
Στο τέλος, όλοι οι μαθητές επί “σκηνής” εισέπραξαν το ζεστό χειροκρότημα του κατευχαριστημένου κοινού.
![]()
![]()
Περισσότερες φωτογραφίες (κυρίως των μαθητών), από τις ακόμα πιο πολλές και υπέροχες που μας τράβηξε και πάλι ο φίλος μου Μάριος Ξυκομηνός, μπορείτε να δείτε εδώ.
Το ραντεβού για την επόμενη χρονιά στον ίδιο χώρο θα πρέπει (;) να το θεωρούμε δεδομένο (Δήμαρχε ακούς;). Προηγουμένως όμως, καλώς εχόντων των πραγμάτων, κατά τα τέλη του Σεπτέμβρη θα συναντηθούμε στην αίθουσα «Μανόλης Αναγνωστάκης» του Δημοτικού Θεάτρου, για ένα ατομικό μου ρεσιτάλ αυτή τη φορά.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
Φέτος, μετά από μια κουβέντα που έκανα με το δήμαρχο (του ενιαίου πια Δήμου) Λυκόβρυσης-Πεύκης, αποφασίστηκε να επαναληφθούν, υπό την “αιγίδα” του νέου Νομικού Προσώπου «Περιβάλλον-Αθλητισμός-Πολιτισμός». Όταν μάλιστα το ανακοίνωσα στους μαθητές μου, οι παλιότεροι (που είχαν συμμετάσχει το ’07 και το ’08), αλλά και αρκετοί νεώτεροι (που είχαν ακούσει πολλά για τότε) “πέταξαν τη σκούφια τους”!
Έτσι λοιπόν, την περασμένη Τρίτη, μια ακόμα “ατμοσφαιρική” βραδιά απόλαυσαν οι μαθητές μου και οι καλεσμένοι τους, στην πλατεία Γκαίτε (όπως ονομάζεται η συγκεκριμένη πλατεία). Ήταν 21 Ιουνίου, πρώτη μέρα του καλοκαιριού και παγκόσμια μέρα της Μουσικής (άσχετα αν για μας κάθε μέρα είναι μέρα Μουσικής…).
 |
| (την αφίσα, που ήταν και το εξώφυλλο του προγράμματος, σχεδίασε ο γραφίστας αδελφός μου Δημήτρης) |
Σίγουρα ένας υπαίθριος χώρος έχει και τα “προβλήματά” του. Η “κιθαρούλα” μας όμως είναι κατ’ αρχήν “παρεΐστικο” όργανο! Έτσι, όπως και στην πράξη έχει αποδειχθεί, όλοι μας τελικά προτιμάμε αυτή την παρεΐστικη ατμόσφαιρα από την “αυστηρότητα” ενός καθ’ αυτό συναυλιακού χώρου. Ο θεατής που μας απολαμβάνει πίνοντας τη μπύρα του, μάλλον περνάει καλύτερα από αυτόν που, καθισμένος ακίνητος στο κάθισμα του θεάτρου, αδημονεί για την ώρα του διαλλείματος. Κι ας υπάρχει και κάποια φασαρία: είναι αναπόφευκτη. Οι ηχολήπτες μας όμως, Γιώργος και Γιώργος, φρόντισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε ο ήχος να φτάνει στους ακροατές τουλάχιστον ικανοποιητικός (εξαιρετικός, κατ’ εμέ).
Ανάμεσα σε όλους τους λαμπρούς καλεσμένους μας, “είθισται” να αναφέρω και τους λεγόμενους “επισήμους” (και συγγνώμη αν έχω ξεχάσει κάποιον): ο δήμαρχος Δημήτρης Φωκιανός, η πρόεδρος του ΠΕ.Α.Π. Κική Νικολαροπούλου, ο αντιδήμαρχος Γιώργος Λαζάνης, ο προηγούμενος δήμαρχος Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, οι δημοτικοί σύμβουλοι Παναγιώτης Μπόλας και Πάνος Κανέλλος, καθώς και (με ιδιαίτερη χαρά μου) οι παλιότερες πρόεδροι του Πολιτιστικού Οργανισμού, Έλλη Μήτση και Μπέλα Μηλοπούλου.
Δύο “πρωτοτυπίες” σε σχέση με προηγούμενες χρονιές είχε η βραδιά αυτή:
Η πρώτη ήταν η παρουσίαση του προγράμματος. Αντί να την κάνω ο ίδιος, όπως συνήθιζα τόσα χρόνια, προτίμησα την πολύ πιο δροσερή λύση της μαθήτριάς μου Χριστίνας Σιδέρη. Ιδέα που ξεκίνησε από τη συμμετοχή της στον Κεμάλ, που έπαιξαν η Κωνσταντίνα με τη Λία, για την απαγγελία του εισαγωγικού κειμένου και της «Καληνύχτας» του.
Η δεύτερη ήταν η δομή του προγράμματος. Κατά κανόνα ακολουθούμε μία (κατά προσέγγιση) “αύξουσα” σειρά, από τον πιο αρχάριο στον πιο προχωρημένο μαθητή. Φέτος είπα να δοκιμάσω κάτι πιο “θεματικό”.
Έτσι, ξεκινήσαμε με 3 βαλς. Το ισπανικό τρίτο ακολούθησαν 11 ακόμη ισπανικά (ή “ισπανογενή”) κομμάτια. Το μινουέτο του Sor μάς οδήγησε σε πιο “κλασικό” ύφος, το οποίο ολοκληρώθηκε με δύο μαθητές βιολιού του Στάθη Λασκαρίδη, σε ντουέτο με τις κιθαρίστριες αδελφές τους.
Το τρίτο κομμάτι του βιολιού ήταν αυτό που μας συνέδεσε (χωρίς διάλλειμα) με το 2ο μέρος του προγράμματος, το πιο “τραγουδιάρικο”. Και ήταν μια έκπληξη, καθώς το έπαιξε (ως μαθήτρια βιολιού!) η καθηγήτρια πιάνου και μουσικής προπαιδείας του Δημοτικού Ωδείου, Μαρία Κουρτογιάννη!
Από τις κέλτικες καταβολές της Loreena McKennitt σε δύο αγγλικά τραγούδια και κατευθείαν στην Ελλάδα, με 4 από τα 8 τραγούδια να είναι του Μάνου Χατζιδάκι.
Τα 2 ντουέτα (ένα λατινοαμερικάνικο κι ένα blues) διαδέχτηκαν 2 “ηλεκτρικά” κομμάτια, με τη συμμετοχή για (έχω χάσει το λογαριασμό πια!) μια ακόμη φορά του Θέμου Ραγκούση στο μπάσο.
“Εκτός προγράμματος”, η Μαρία Κουρτογιάννη και πάλι. Αυτή τη φορά τραγούδησε: το Historia de un amor του Carlos Almaran. Θεσπέσια…
Μιας κι είχαμε το Θέμο, με… μιάμιση πρόβα στο sound check (σιγά μην είχε ανάγκη από παραπάνω!), τον βάλαμε να παίξει μπάσο και στα 2 τραγούδια που παρουσιάσαμε με το μελωδικότατο φωνητικό τρίο από τη Νεανική Χορωδία Πεύκης.
Μετά δε τη Τζαμάικα, μας ταξίδεψε στη Βραζιλία το Moon Caravan Duo: ο συνάδελφος στο Ωδείο μας, Αντώνης Αντωνόπουλος, με την υπέροχη κιθάρα του και η Άννα Μαγδαληνού, με την εξαίσια φωνή της.
Στο τέλος, όλοι οι μαθητές επί “σκηνής” εισέπραξαν το ζεστό χειροκρότημα του κατευχαριστημένου κοινού.
Περισσότερες φωτογραφίες (κυρίως των μαθητών), από τις ακόμα πιο πολλές και υπέροχες που μας τράβηξε και πάλι ο φίλος μου Μάριος Ξυκομηνός, μπορείτε να δείτε εδώ.
Το ραντεβού για την επόμενη χρονιά στον ίδιο χώρο θα πρέπει (;) να το θεωρούμε δεδομένο (Δήμαρχε ακούς;). Προηγουμένως όμως, καλώς εχόντων των πραγμάτων, κατά τα τέλη του Σεπτέμβρη θα συναντηθούμε στην αίθουσα «Μανόλης Αναγνωστάκης» του Δημοτικού Θεάτρου, για ένα ατομικό μου ρεσιτάλ αυτή τη φορά.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
